Ατάκες από αστέρες του αγαπημένου παλαιού Χόλιγουντ που μας δίνουν μία γεύση από τη σοφία(;) τους. Enjoy!
Marilyn Monroe
What do I wear in bed? Why, Chanel No 5, of course.
Audrey Hepburn
I never think of myself as an icon. What is in other people’s minds is not in my mind. I just do my thing.
Elizabeth Taylor
Follow your passion; follow your heart and the things you need will come.
Judy Garland
Always be a first rate version of yourself instead of a second rate version of somebody else.
Marilyn Monroe
We should all start to live before we get too old. Fear is stupid, so are regrets.
Audrey Hepburn
Nothing is impossible. The word itself says “I’m possible”!
Oscar Levant
Behind the phony tinsel of Hollywood lies the real tinsel.
Elizabeth Taylor
Pour yourself a drink, put on some lipstick and pull yourself together.
Ginger Rogers
The only way to enjoy anything in life is to earn it first.
Paul Newman
If you don’t have enemies, you don’t have a character.
Bette Davis
Oh, don’t let’s ask for the moon. We’ve already got the stars.
John Wayne
Courage is being scared to death and saddling up anyway.
Lucille Ball
I’m not funny. What I am is brave.
Audrey Hepburn
The best thing to hold on to in life is each other.
Judy Garland
In the silence of the night I have often wished for just a few words of love from one man, rather than the applause of thousands of people.
Marlon Brando
Never confuse the size of your paycheck with the size of your talent.
Steve Martin
All of life’s riddles are answered in the movies.
Marilyn Monroe
I believe that everything happens for a reason. People change so that you can learn to let go, things go wrong so that you appreciate them when they’re right, you believe lies so you eventually learn to trust no one but yourself, and sometimes good things fall apart so better things can fall together.
Nouvelle Vague : Το νέο κύμα στον Κινηματογράφο(1959-1962)
το πρώτο τεύχος του περιοδικού Cahiers du Cinema 1951
Απόρριψη των παραδοσιακών, «καταπιεστικών» συμβάσεων, κατάργηση αφηγηματικών κανόνων, απόλυτη θεματική και αισθητική ελευθερία, εκκεντρικότητα και δύσκολες ταινίες που απευθύνονται σε ένα πιο επιλεκτικό κοινό και αποδοχή του σκηνοθέτη ως καλλιτέχνη συνθέτουν το φαινόμενο « Nouvelle Vague» στον χώρο του κινηματογράφου από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 ως τις αρχές του ’60. Εμπνευσμένο από τον Ιταλικό Νεορεαλισμό, τον ποιητικό ρεαλισμό, τον κλασσικό Χολιγουντιανό Κινηματογράφο καθώς και από τον Alfred Hitchcock κατάφερε να αφήσει εμφανή τα ίχνη του στον νεώτερο Γερμανικό και Αμερικανικό κινηματογράφο (New Hollywood).
Ίσως δεν είναι από τους πιο πολυσύχναστους όρους –μάλλον το αντίθετο- ωστόσο αναμφισβήτητα αντιπροσωπεύει μία ζωτικής σημασίας περίοδο για τον κινηματογράφο κατά την οποία πήρε την μορφή, τις «συνήθειες» και τα χαρακτηριστικά για τα οποία τον αγαπούμε -ή όχι- σήμερα. Οι πρωτεργάτες του Νέου Κύματος, Francois Truffaut, Jacques Rinette, Jacques Demy, Jean-Luc Godard, Claud Chabrol και Eric Rohmer ξεκίνησαν από την κριτική, πριν περάσουν στη σκηνοθεσία , με τα πύρινα άρθρα που έγραφαν για το περιοδικό Cahiers du Cinema (Τετράδια του Κνηματογράφου) του ,πολύ σημαντικού θεωρητικού της έβδομης τέχνης, Andre Bazin. Με αυτά τα άρθρα εδραίωσαν τον κινηματογράφο ως τέχνη και τον σκηνοθέτη ως δημιουργό τόσο στη Γαλλία όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ίσως δεν είναι από τους πιο πολυσύχναστους όρους –μάλλον το αντίθετο- ωστόσο αναμφισβήτητα αντιπροσωπεύει μία ζωτικής σημασίας περίοδο για τον κινηματογράφο κατά την οποία πήρε την μορφή, τις «συνήθειες» και τα χαρακτηριστικά για τα οποία τον αγαπούμε -ή όχι- σήμερα. Οι πρωτεργάτες του Νέου Κύματος, Francois Truffaut, Jacques Rinette, Jacques Demy, Jean-Luc Godard, Claud Chabrol και Eric Rohmer ξεκίνησαν από την κριτική, πριν περάσουν στη σκηνοθεσία , με τα πύρινα άρθρα που έγραφαν για το περιοδικό Cahiers du Cinema (Τετράδια του Κνηματογράφου) του ,πολύ σημαντικού θεωρητικού της έβδομης τέχνης, Andre Bazin. Με αυτά τα άρθρα εδραίωσαν τον κινηματογράφο ως τέχνη και τον σκηνοθέτη ως δημιουργό τόσο στη Γαλλία όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Μία από τις πιο αξιόλογες και αντιπροσωπευτικές ταινίες του κινήματος αυτού (αν και πολύ μεταγενέστερη) δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την Αμερικάνικη Νύχτα του Francois Truffaut (Nuit Americaine/ Day for Night,1973). Η ταινία πραγματεύεται τα παρελκόμενα της δημιουργίας μίας κινηματογραφικής ταινίας σε κωμικοτραγικό τόνο και αποτελεί χαρακτηριστική για να κατανοήσει κανείς τον όρο «αυτοαναφορικότητα» αφού αφιερώνεται στο πώς γυρίζεται μία ταινία.
Αμερικάνικη Νύχτα: Ο ίδιος ο κινηματογράφος μιλά για τον εαυτό του.(κι όμως, δεν είναι φωτογραφία από τα γυρίσματα, αλλά η πρώτη σκηνή της ταινίας!)
Francois Truffaut (1932-1984)
Back to (Cinema) Basics!
~ «Ο κύριος Βολπίνι ,ιδιοκτήτης του Γκράν Καφέ , καλωσορίζει τους κυρίους Λουί και Ογκύστ Λυμιέρ στο ινδικό σαλόνι στο οποίο θα παρουσιάσουν την εφεύρεσή τους , τον κινηματογράφο. Πρεμιέρα : Είκοσι Οκτώ Δεκεμβρίου 1895.Εισητήριο:ένα γαλλικό φράνκο. Διάρκεια προγράμματος :Είκοσι λεπτά.» Νούμερο 14, Λεωφόρος Καπουτσίνων, Παρίσι.~
Αυτή ήταν και η πρώτη δημόσια ανακοίνωση για την προβολή κινηματογραφικής ταινίας ή καλύτερα, περισσότερων μικρής διάρκειας ταινιών-ντοκιμαντέρ.
Αυτή ήταν και η πρώτη δημόσια ανακοίνωση για την προβολή κινηματογραφικής ταινίας ή καλύτερα, περισσότερων μικρής διάρκειας ταινιών-ντοκιμαντέρ.
August and Luis Lumier
Το ‘Στην έξοδο του εργαστηρίου Λυμιέρ στην Λυών ’, το ‘Ψαρεύοντας χρυσόψαρα’ και τέλος η ‘Θάλασσα’ αποτέλεσαν το περιζήτητο πρόγραμμα το οποίο προκάλεσε τέτοιον ενθουσιασμό σε έναν από τους θεατές ο οποίος ήταν ο ιδιοκτήτης του θεάτρου (Ρόμπερτ Χουντέν) , ώστε να προσφέρει πέντε, επτά και τέλος δέκα χιλιάδες γαλλικά φράνκα(!) για να αγοράσει τις μηχανές των αδελφών Λυμιέρ αλλά η απάντηση που έλαβε ήταν : «Δεν πωλούνται.»
Ο κινηματογράφος από τότε κι έπειτα, τράβηξε την δική του πορεία , απέκτησε τον δικό του χαρακτήρα, τους δικούς του εραστές αλλά και εχθρούς. Έχοντας υιοθετήσει την υποκριτική από το Θέατρο, την μουσική υπόκρουση από την Μουσική , την εικόνα από την Φωτογραφία , είναι προφανές ότι η αναγνώρισή και αποδοχή του ως Τέχνη ήταν κάτι το οποίο δεν ήρθε ούτε φυσικά ούτε και «αναίμακτα» στη συνέχεια. Καθώς ήταν ένα μέσο εύκολα προσβάσιμο και κατανοήσιμο για τους πολλούς (άρα και φτωχούς) , η πολιτική, πολιτιστική, δημοσιογραφική και κοινωνική ελίτ το περιφρονούσε ως λαϊκό και φθηνό τρόπο διασκέδασης ο οποίος τίποτα δεν είχε να προσφέρει τόσο από αισθητικής όσο από καλλιτεχνικής άποψης.
Ο κινηματογράφος από τότε κι έπειτα, τράβηξε την δική του πορεία , απέκτησε τον δικό του χαρακτήρα, τους δικούς του εραστές αλλά και εχθρούς. Έχοντας υιοθετήσει την υποκριτική από το Θέατρο, την μουσική υπόκρουση από την Μουσική , την εικόνα από την Φωτογραφία , είναι προφανές ότι η αναγνώρισή και αποδοχή του ως Τέχνη ήταν κάτι το οποίο δεν ήρθε ούτε φυσικά ούτε και «αναίμακτα» στη συνέχεια. Καθώς ήταν ένα μέσο εύκολα προσβάσιμο και κατανοήσιμο για τους πολλούς (άρα και φτωχούς) , η πολιτική, πολιτιστική, δημοσιογραφική και κοινωνική ελίτ το περιφρονούσε ως λαϊκό και φθηνό τρόπο διασκέδασης ο οποίος τίποτα δεν είχε να προσφέρει τόσο από αισθητικής όσο από καλλιτεχνικής άποψης.
Old cinema theatre
Όλα αυτά φαίνονται σχεδόν αστεία εάν κάποιος αναλογιστέι την αρχική πρόθεση των αδελφών Λυμιέρ : μία οικιακή συσκευή που θα αποθηκευόταν στην τραπεζαρία και θα μεταφερόταν στο τραπέζι όταν θα μάζευαν τα σερβίτσια. Ένα τραπεζομάντηλο στον τοίχο, τα φώτα κλειστά ,οι κουρτίνες τραβηγμένες , ώστε στο απόλυτο σκοτάδι να μπορέσει η μηχανή να κεντράρει τις εικόνες στη σκηνή. Αρκετά απλό, έτσι; Δεν είχαν πρόθεση –ευτυχώς ή δυστυχώς- για ό,τι θα συνόδευε την σκέψη τους , κάπου στα τέλη του προ-περασμένου αιώνα.
Gone with the wind (1939) - Clark Gable & Vivien Leigh
Καλώς ή κακώς ο Κινηματογράφος από εκείνο το απόγευμα ως σήμερα έχει αλλάξει,τον εαυτό του αλλά και εμάς τους ίδιους,(διότι ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι θα αγκαλιαζόμαστε ή θα φιλιόμαστε τόσο ποιητικά και ρομαντικά ή ακόμα , κάνοντας τις ίδιες κινήσεις, εάν δεν είχαν υπάρξει ποτέ εκείνες οι κλασσικές ρομαντικές ταινίες του ’40 και του ’50 και οι ρομαντικές κομεντί από το ’80 και ύστερα;) ,έχει διηγηθεί, αναλύσει, μιμηθεί, δημιουργήσει και εξηγήσει ιστορίες από την δική του οπτική, προκαλώντας θαυμασμό, γοητεία, λατρεία ή αγανάκτηση, οργή και μίσος προς το «πρόσωπό» του διατηρώντας πάντα ,ωστόσο, τα χαρακτηριστικά εκείνα που τον κάνουν την πιο αμφιλεγόμενη και πολυτάραχη τέχνη που γνώρισε και θα γνωρίσει ποτέ ο άνθρωπος. Ο λόγος; To be continued …
Lights, camera, ACTION!
HTML Comment Box is loading comments...